بود آیا که درِ میکده ها بگشایند؟...

کتاب میخونم.. فیلم میبینم... مینویسم و شعر میگم...خیلی از دغدغه های مادی خیلی از آدما رو ندارم... از هفت دولتم آزادم... به خاطر همین رفقا بهم میگل فلانت خله...بعضی از دغدغه هایی که بعضیا ندارن رو دارم... به جز خانوادم یکی دو نفر هستن که خیلی دوسشون دارم ... عشق و دوست داشتنو تجربه کردم... چیزی که خیلیا فقط ادعا و اداشو دارن، به جان خودم من تجربه کردم... همه ی اینها خوشبختی های منه... اما همه ی اینها رو به یه تار موی گندیده ی شهادت هم نمیدم... می خوام زودتر برم... برام مهم نیست دربارم چی قضاوت میکنن... میگن تو چون خسته ای، چون به یاس و انسداد رسیدی میخوای با مرگ از این موقعیت فرار کنی... مهم نیست... رنج و سختی رو کتمان نمی کنم اما لذت هم می برم و روش لذت بردن رو هم بلدم... به اپیکوریسم رسیدم... شاید این خودش یه نوع انساد معنایی باشه و درخواست شهادت هم برای خروج از این وضعیت. اما دلیل نمیشه که لذت بردن از زندگی رو بلد نباشم... اگر به اندازه ی کافی لذت نمی برم هم دلیل دارم... میدونم که لذت بردن از زندگی اگر بیرون از خودت و در روابط باشه همیشه توش خودخواهی هایی هست و همین خودخواهی ها شاید کام اطرافیانت رو تلخ کنه
من با رنج خودآگاهی زندگی میکنم... چای میخورم.. سیگار میکشم... و روضه میرم و روضه ی آدم ها رو می بینیم... همه ی ما روضه هایی داریم... همه ی غربتی که بین همه ی انسانهاست یک جلوه از غربت ارباب در گودال قتلگاهه و شهادت یعنی تو از خودت معبری درست میکنی که آدم ها از روضه های شخصی خودشون به روضه ی حقیقی عالم یعنی کربلا برسند... و حقیقت روضه ی کربلا برای ما انسانها غیبت ِ انسان کامله... غیبت امام(ع)... چون تمام مصائبی که در تاریخ بر اهل بیت(ع) شد چکیدش در کربلا حضور داره... و این روضه ی ماست... غیبت... این که همه شده ایم یک مشت آدم عقده ای که کمبود محبت دارند و همه چیز برایمان سراب است گویا و هیچ چیز دیگر پرمان نمی کند... فیلم و کتاب و موسیقی و عبادت و درس و کار و زندگی و زن و بچه و ماشین و خونه و داشتن و نداشتن و سفر و .... هیچ... هیچ کدامشان پرمان نمیکند... انگار واقعن این غربت درونمان لانه کرده... ما غریبیم.. ما همه کمبود محبت داریم... ما یتیمیم... ما حسین(ع) می خواهیم... ما با پای خودمان هم نمی توانیم از این وضعیت بیرون بیاییم... ما حسین(ع) میخواهیم...
ارشدنا الی الطریق... یا اباعبدالله(ع)