حقیر دیری است... از روزهای شروعِ خودآگاهی و تشخیصِ نقاط افتراقِ خودم با دیگری – که خیلی هم از آن روزها نمی گذرد البته - درگیر همان نهیلیسمِ سلمی بوده ام و کماکان بر آن عهدم که معنا این قدرها هم که همه را به انگیزش و جدّ و جهد و حرکت و پویش واداشته است سهل الوصول نیست... معنا که فقط معنا نیست... درگیر صدها حاشیه است و این از سیاه بختی های روزگارِ اکنون است که هیچ چیز به خودیِ خود و فارق از رابطه ها و ضابطه ها موجودیت پیدا نمی کند. این اصالتِ ربط در عصرِ ارتباطات گرچه برداشتی تمثیلی است از ربطِ وجودی به حقیقتِ ولایت... که در قوسِ صعود و نزول شدّت و ضعف پیدا می کند و بنا به سبقت و استقامتِ موجودات در عهدِ بلا و در پاسخ به الست بربّکم، امری مشکّک می شود ولیکن در یوم تبلی اسرائر که پرده ها افتادنی است معلومِ ما می شود که این همه ربطِ موهومی بود که حجابِ ربطِ حقیقی اشیا و نمودِ تقدیری و تدبیری آنها بوده است.
