با یادِ ا.محدث
- دوست، خوب است و دوستِ خوب، خوب تر. درست مثل وقتی که صبح زود از ایستگاه متروی حقانی می آیی بالا و بعد از آن همه بوی دهان و چسبندگی جمعیت و شلوغی و هوای دم ناک و داد و بی داد و دعوا و فحشِ خواهر و مادر و مخلفات ویژه ی دیگر، چشمت به کوه های بالای بالای شهر می افتد و نفست به صبح آغشته می شود و بلبل ها لابه لای درختان دارند می خوانند و تو هم حظ می کنی و حالت خوب است. شاید این حس در طول یک روز تنها چند ثانیه تو را مجذوب کند اما امیدواریِ به امتدادِ احساساتِ خوب همان امیدی است که به ادامه ی زندگی می خوانندت. همین چند لحظه برکت می دهد به امیدت. پس دوست خوب است.
- آشنایی آدم ها در یک دوران اتفاق می افتد و آدم اگر بخواهد شبیه آدم هم باشد دوّار است چون رکود شرطِ آدمیّت نیست. تغییر خوب است اما آگاهی به صیرورت اگر نباشد تغییر می شود عوض شدن و حتی عوضی شدن. مهم نیست که عوض شوی مهم این است به تعویض حالاتِ روحی ات آگاهی داشته باشی و دوست مهم ترین تذکر است برای این آگاه سازی . هر دوستی یادآور دورانی از حضور تو می شود و یک تذکرِ بلند برای قیاس بین مراحلِ خودت. پس دوست خوب است.
- دوستی یا دورانِ باهم بودن دارد و یا دورانِ بی هم بودن و همه ی با هم بودن سودش می رسد به دورانِ بی هم بودنش. شاید این قاعده ی دنیای ماست. تکرار، تذکر، تکرار،... تا رسیدن به خودمان. بی هم بودن مخصوصاً اگر خیلی طولانی شود به اشاره ای فرصتِ مرور خودت را می دهد. پس دوست خوب است.
- دوست بد هم می شود حتی اگر خوب باشد. در عین خوب بودن بد هم هست. دیگر حوصله ی توضیح این یکی را ندارم و دیگر هیچ! پس دوست خوب است.
